Του Δημήτρη Δένη

Γενικά δεν ακούγονται με τίποτε (ακόμα κι αν είσαι ατελείωτες ώρες στη φυλακή και βαριέσαι), ούτε η ραπ ούτε η τραπ… μουσικές.
Και δεν έχει να κάνει τόσο με τους στίχους, που έτσι κι αλλιώς είναι μάπα. Έχει να κάνει κυρίως με μια προσπάθεια εξίσωσης προς τα κάτω, των ταλαντούχων, με τους wannabe_δες, τους καλλίφωνους με τους άφωνους.

Ούτε φυσικά μπορώ να δεχθώ ως τραγουδιστή, κάποιον που απαγγέλλει… ανορθόγραφα κάτι  “μεθυσμένα” – ασυνάρτητα λόγια, με την υπόκρουση από κάτι που μοιάζει με μουσική, δεν είναι μουσική, αλλά ούτε και θα γίνει ποτέ…

Ραπ & τραπ. Η χαρά του κάθε ατάλαντου που τον έδιωξαν από την χορωδία του σχολείου του γιατί είχε αγριοφωνάρα κι αυτός επέμενε να τραγουδάει!
Παρακμή είναι, θα περάσει. Κι αν δεν περάσει, ας προσέχαμε…